ด้วยกาลเวลาผ่านไป ความจริงค่อยปรากฏชัด แก่เจ้าชายสิทธัตถะ ธรรมชาติแห่งความคิดนึกตรึกตรอง และพระมหากรุณาของพระองค์ ไม่ยอมให้พระองค์เสวยความเพลิดเพลิน ในราชสำนักต่อไป พระองค์ไม่รู้จักความทุกข์เลย แต่รู้สึกสงสารมนุษยชาติผู้มีความทุกข์ ภาพนี้แสดงให้เห็นว่าเจ้าชายสิทธัตถะ ผู้ทรงเบื่อหน่ายต่อความสุข อย่างชาวโลก กำลังเสด็จหนีออกบรรพชาในเวลาดึก ด้วยทรงเห็นสาวสนมกรมใน และพวกนักดนตรีทั้งหลาย นอนกลิ้งเกลือกอยู่ไม่เป็นที่น่ายินดี บางคนนอนผ้าหลุดลุ่ย บางคนนอนบ่นเพ้อละเมอไปไม่เป็นสปฤดี ทรงเห็นสิ่งแวดล้อมเหล่านี้ ประกอบกับความสงสารแก่หมู่ประชา จึงตัดสินพระทัยทิ้งลูกน้อย และพระชายาผู้บรรทมอย ู่บนพระแท่นในราตรีกาลนั้น