ณ ฝั่งแม่น้ำเนรัญชรา ในเวลาก่อนพุทธศก ๕๑ ปี มีพระมหาบุรุษหน่อพุทธางกูร ผู้ทรงหลีกหนีจากพระประยูรญาติ และพระราชวังอันโอฬาร พร้อมกับนายฉันนะ และอัศวราชกัณฐกะ เพื่อแสวงหาโมกขธรรม นำสัตว์ให้ข้ามพ้นจากสังสารวัฏทุกข์ พระองค์ทรงเปลื้องขัตติยวราภรณ์มอบแก่นายฉันนะ รับสั่งให้นำม้ากัณฐกะกลับคืนสู่พระนคร เพื่อแจ้งข่าวแก่พระประยูรญาติ และราชบิดา ก่อนจากไป นายฉันนะผู้เป็นอัศวบดี และอัศวราชกัณฐกะ ผู้เป็นเดียรฉานมีอาการวิปโยคโศกเศร้า ถึงกับหลั่งน้ำตาอันเนื่องมาจากความภักดี
      มหาบุรุษสิทธัตถะ ผู้ทรงยึดมั่นในอุดมคติว่า "สาธุ โข ปพ.พช.ชา" เมื่อทรงอธิษฐานเพศบรรพชิต ได้ประทับนั่งเหนือแผ่นศิลา บ่ายพระพักตร์สู่ฝั่งชล มีหมู่อมรเทพ และมหาพรหมเรียงราย ถวายความเคารพ และน้อมถวายสมณบริขาร คือบาตร และกาสาวพัสตร์ พระองค์ทรงตัดพระเมาลีด้วยพระแสงขรรค์ แล้วทรงรับเครื่องสมณบริขารเหล่านั้น มาครองเพศเป็นบรรพชิต